4e dag Dolomieten

Vanmorgen wakker geworden op 2100 meter hoogte, klaar voor een nieuwe dag. Het weer is hier redelijk, het is in ieder geval droog. Wel bewolkt en fris, en veel wind, zeker bovenop de berg. Lekker ontbijtje genomen, ben niet zo van het ontbijten, maar nu is het toch wel goed om wat voedsel naar binnen te werken, om de dag weer door te komen. Wat stond er vandaag op het programma : 36 km, en 1590 hoogtemeters. Vandaag zouden we ook het ‘het dak’ van deze week bereiken, namelijk bijna 2500 meter als hoogste punt vandaag en deze week. Om daar te komen moest er natuurlijk nog wel even gedaald en geklommen worden, en vandaag gingen we over een paar bekende passen, voor de liefhebbers hier de namen : Passo Campolongo, Passo Pordoi en Passo Sella. De Passo Camplongo deden we klein deel over de weg, en verder over mooie onverharde mtb paden. Na Arabba via een sluipend pad omhoog evenwijdig de Passo Pordoi op, waarna we op een kwart van de pas de asfaltweg opgingen, en we ons lekker konden uitleven naar boven toe. Onze blauwe groep was sneller als de rode groep, wat op zich wel bijzonder is, want voor de rode groep is het eigenlijk de gedachte dat deze sneller gaat als de blauwe groep, maar blijkbaar zijn we goed in vorm. Twee kilometer onder de top gingen we weer van het asfalt af, overigens niet voordat we weer even een lekker kop koffie hadden genomen in een bergrestaurant. Daarna gingen we langs een heeeel smal paadje langs een afgrond, foto heb ik al geupload. Gek genoeg heb ik daar helemaal geen moeite mee, maar het was dan ook een prima paadje om te rijden, ondanks dat het misschien 40-50 cm breed was en het daarnaast toch wel redelijk steil de diepte in ging. Maar  erg mooi om te rijden, op naar de top op bijna 2500 mtr hoogte. De klim hiernaar toe ging langs een skipiste, en werd door de gidsen omschreven als niet te doen, de laatste paar honderd meter. En inderdaad, het was niet te doen. Laatste paar honderd meter moest praktisch iedereen van de fiets af, en lopend naar boven. Daar even genoten van het mooie uitzicht, en we vervolgden onze weg over de ‘Bindelweg’, een prachtig paadje ook weer, met links een steile afdaling, en rechts de berg. Hier veel wandelaars, en af en toe moesten we met de fiets op de schouder over een rotsklimmetje heen. Jammer was dat de bewolking het zicht op de Marmolada wegnam, dat is de enige gletscher in dit gebied, dus de eeuwige sneeuw konden we ook niet zien. Heb ik dan geen sneeuw gezien? Jawel, maar dat komt straks wel. De Bindelweg duurde ca. 5 km, en eigenlijk zou je de hele tijd foto’s willen maken van dit spectaculaire pad, zeker als je op de mtb bent. Maar ja, de Tour wacht op niemand, dus af en toe een fotootje, en dan weer op de fiets. Een goulaschsuppe genomen in een berghut, en vervolgens een mooie downhill-track gedaan, zelfs voor mij was deze heel mooi, en ja, ik deed ook voorzichtig (voor de ongeruste lezers…..). De laatste klim doemde op, de Passo Sella, over de weg, want mtb paadjes zijn daar niet. Ik had er zin in, de hele dag prima gefietst, de Pordoi in een mooi tempo geklommen, maar nu kreeg ik sneeuw te zien, zwarte sneeuw om precies te zijn. Voor diegenen die niet weten wat ik hiermee bedoel, dat is ongeveer hetzelfde als de man met de hamer. Tjongejong, ik zakte er helemaal doorheen, ik kon de pedalen niet meer rond krijgen, en dan is een klim van 5,5 km best wel lang. Natuurlijk is het ook anders als met de racefiets, nu ga je die klim op met dikke noppenbanden, op 1,8 bar, dus dat rolt niet echt lekker door op het asfalt. Maar goed, aan alles komt een eind, ook deze klim, waarna we nog een klein stukje naar beneden hoefden naar onze berghut. Weer op 2100 mtr hoogte. Het waait hier weer behoorlijk, en het is nog steeds behoorlijk fris, dus buiten zitten is er niet bij. Lekker uitrusten op bed, ook niet verkeerd. Morgen weer een dag.